Duch rozpustnego i kojarzonego z pijaństwem Kazimierza Mieroszewskiego (to za jego sprawą w ogrodzie ustawiono figurę Bachusa) nie jest jedyną zjawą, którą spotkać można w okolicy pałacu. Pojawić może się także Ludwika – panna z epoki napoleońskiej, która szaloną miłością zapałała do arystokraty Niemojewskiego – kandydata idealnego, łączącego w sobie trzy istotne cechy: majątek urodę i mądrość. Niestety, bezpośrednio po zaręczynach, kiedy to przyszła oblubienica pojawiła się w przepięknej niebieskiej sukni, narzeczony udał się na wojnę. Gdy przez dłuższy czas Niemojewski nie dawał znaku życia, Ludwikę wydano za kogoś zupełnie innego. Małżeństwo bez miłości trwało już czas jakiś, gdy na podjazd pałacu wtoczył się powóz z siwowłosym już dawnym kochankiem. Ludwika (nosząca już wówczas nazwisko Siemieńska) pożegnała szybko Niemojewskiego, po czym znaleziono ją w stanie omdlenia; wkrótce zresztą zmarła.
