Przygoda człowieka z elektrycznością datuje się od czasów starożytnych: wówczas to opisano zjawisko zmiany właściwości bursztynu, który – potarty materiałem – był w stanie unieść ptasie piórko. To starożytni Grecy użyli słowa „elektron” nazywając nim bursztyn. Na prawdziwą maszynę wytwarzającą prąd trzeba było jednak poczekać aż do epoki (nomen – omen) oświecenia. W połowie siedemnastego wieku niemiecki wynalazca, fizyk i budowniczy fortyfikacji Otto von Guericke skonstruował urządzenia w którym kula z siarki poprzez rotację była w stanie wytworzyć ładunki. Udoskonalona przez brytyjskiego uczonego Francisa Hauksbee kula (tym razem szklana, wypełniona oparami rtęci) nie zainteresowała na dłużej nawet samego konstruktora. Przyciągnęła uwagę jedynie sztukmistrzów, którzy prezentowali zjawisko ku uciesze gawiedzi. Prawdziwy przełom przyniosły dopiero prace angielskiego fizyka i chemika Michaela Faradaya, który w 1831 roku odkrył zjawisko indukcji magnetycznej.
